Estafette-interview: Nadja Vos

Dank je Esther voor het stokje! Mijn naam is Nadja Vos, ik ben massatherapeut en psychologe, woon en werk in Driebergen, een dorp op de Utrechtse Heuvelrug. Ik hou van de natuur, wakker worden met het gefluit van vogels, inademen van frisse lucht. Lang heb ik in grote steden gewoond en dacht dat een dorp niks voor mij zou zijn, maar het tegenovergestelde is waar – ik geniet nog dagelijks van de ruimte en rust van een dorp. Waar ik ook van geniet is bewegen: wandelen, yoga en sinds kort salsa, daar word ik helemaal vrolijk van! Veel tijd om te lezen met het drukke gezinsleven (ik heb twee dochters, van 11 en 4) heb ik niet, maar het boek dat recent veel indruk op mij gemaakt heeft, is van Peter A. Levine “De stem van je lichaam” over de trauma’s en de verwerking ervan. Omdat ik veel kon herkennen bij mijzelf en mijn cliënten ging ik op zoek naar meer informatie en inmiddels volg ik een driejarige opleiding Traumahealing bij Somatic Experiencing. Het is opmerkelijk om te zien hoe ik steeds van hoofd naar lichaam ga. Van klassieke psychologie via holistische massagetherapie naar traumaverwerking. Ooit wist ik als studente psychologie bijna zeker wat mijn levenspad en carrière er uit zou zien, nu besef ik des te meer hoe verrassend het leven kan zijn en hoe weinig controle ik daar over kan uitoefenen. Van een volmondige overtuiging in mijn jonge jaren dat ik nooit in een landelijke omgeving zou gaan wonen, nooit een ZZP-er zou worden en al helemaal geen praktijk aan huis zou hebben. Dit is allemaal mijn werkelijkheid geworden dankzij mijn man en kinderen. Na de geboorte van mijn eerste dochter stonden mijn “uitgestippelde” toekomstplannen op instorten, ik wilde aan de slag als psychologe maar werd nergens aangenomen, wilde door met mijn leven hoe ik het kende maar het paste niet meer bij mij. Langzaam maar zeker ging op zoek naar dat wat ik echt wil en waar mijn kwaliteiten liggen. Op zo’n manier ben ik (letterlijk) in aanraking gekomen met lichaamswerk en vanaf het allereerste moment wist ik – dit is mijn weg: psychosomatische therapeute worden. Ik kijk vol verwondering naar de mens en het leven; hoe meer ik erover leer, hoe meer ik begrijp hoe weinig ik ervan nog weet. Mijn werkhouding is ‘voelend aanwezig zijn zonder te willen helpen, invullen en projecteren’ en gaande weg wordt mijn levens motto: ‘ontspannen in het niet weten’. Ik geloof in het zelfhelend vermogen van de mens, maar weet ook hoe complex wij als mensen in elkaar zitten en hoe moeilijk het soms kan zijn om de oude patronen te veranderen. Daarom wens ik iedereen inclusief mijzelf veel zachtheid en een liefdevol geduld naar jezelf toe. Graag geef ik het estafettestokje door aan Cynthia Gorissen, mijn voormalige medestudente, collega en vriendin.